Visma 2017: druk, gezellig en zeer de moeite waard!

Het begon met een mailtje van Waldo te Kloeze, organisator van de Visma, met de boodschap: “Bel me eens.” Altijd in voor een goed idee, Waldo gebeld. Of we twee boten konden meebrengen en daar wat mee doen? Natuurlijk kan dat, maar dat kost gigantisch veel plaats. Geen probleem, we vroegen plaats en we kregen plaats. Toen ik het indelingsplan te zien kreeg, werd meteen duidelijk dat we ruimte zat hadden. Een gigantische ruimte was ter onze beschikking, daar konden we makkelijk 2 boten, de tafels en stoelen voor de diverse demo’s en Stekkie-proefje op kwijt. Het enige wat ik niet meteen kwijt kon, waren de 6 foto/demoborden die bij diverse van onze bezigheden horen. Waldo had al snel een oplossing voor 3 van de 6 borden. Middels enkele standpanelen konden we een hoekwandje rondom onze dossierkast bouwen en daar een en ander aan ophangen. Tweede voordeel: een verloren hoek werd plots interessant. Samen met onze in drijfpak, automatisch reddingvest, zonnebril en pet gestoken “Brenda”, vormde die hoek het decor voor de veiligheids- en scheepselektronica-items. Goed gezien van Waldo! Een nachtje slapen bracht een idee voor de resterende borden en alvorens richting Rotterdam te karren op zaterdagochtend, eerst nog even binnengevallen bij de doe-het-zelfmarkt voor enkele houten latten. Een doos schroeven en een schroefboormachientje had ik thuis al in de koffer gemikt. Een half uurtje bricoleren later stond onze stand op punt en het zag er goed uit, al zeg ik het zelf. Mooi in evenwicht en “net echt”. Laat de bezoekers maar komen!… Het moet gezegd, ze kwamen en bij tijd en wijlen met veel tegelijk, 13.500 in totaal. Vooral van de opening tot half de middag was het druk. We hebben veel oude bekenden gezien, maar ook veel gesprekken gehad met ons onbekende mensen. Vaak over simpele zaken als hellingen, hoe waar te vissen en… hoe lid te worden. Ook leuk in deze tijden van vergrijzing en leegloop! Nee, deze Visma gaat die tendens niet keren, maar van de mensen die ter plaatse besloten om lid te worden, hebben er ondertussen 2 hun Deltanummer binnen. Alle beetjes helpen! Misschien wel veel belangrijker, we hebben ons als vereniging weer eens heel mooi en prominent inbeeld kunnen brengen. Zo waren we onderdeel van het Stekkie-parcours van de jeugdafdeling van Sportvisserij Nederland waarbij de jeugdige bezoekers de vier populairste plasvissoorten moesten herkennen en hebben we 3 dagen lang onderlijntjes geknoopt met kinderen die daar zin in hadden. Dat hebben we geweten! De ene aspirant zeevisser na de andere schoof bij Rien en later Marco aan voor een heuse “workshop”. Het leuke aan deze initiatie was dat ze hun zelfgemaakte onderlijn zo maar gratis en voor niks mee naar huis kregen. Sommige van die gasten hebben ruim een half uur moeten wachten eer het hun beurt was, maar ze brachten het geduld en de aandacht al die tijd op. Prachtig! De begeleidende mama’s vonden het niet altijd even leuk om daar een hele poos te staan “planten”, maar, beste mama’s, het was voor de goede zaak! Kijk ook even naar het onderstaande filmpje. Op de aandacht die Rien en Marco daar kregen, zou menig leerkracht jaloers zijn! Bij FromElka, de bedenker van de kunststof klik-afhouder in allerlei felle kleurtjes, hadden we honderden van die afhouders op een heel fijne manier kunnen regelen. Van ben Biondina kregen we de nodige haken cadeau en de wartels, hoofd- en haaklijnen hadden we bij Robby Fish met een leuke korting aangeschaft. Robby had voor veel kinderen ook nog een leuk cadeautje. Een volle doos petten en een grote zak T-shirts mochten we uitdelen aan onze bezoekertjes. Iedereen die het Stekkieproefje aflegde kreeg op z’n minst een glimmende blauwe Robby Fish-sticker mee naar huis. Onze “Brenda” kreeg van Jos Boone bv een plb (personal locator beacon) aan de reddingvest in bruikleen. Zo’n apparaatje zendt bij het te water raken een AIS-signaal uit, wat terugvinden van een overboord geraakte persoon onder alle omstandigheden eenvoudiger maakt, hij komt namelijk op het plotterscherm als daar aan ais-ontvanger aan gekoppeld is. Er bestaan tegenwoordig een aantal soortgelijke apparaatjeswaar we op een later tijdstip nog eens een keer uitgebreid aandacht gaan besteden. Na drie dagen voelen de benen behoorlijk zwaar aan, is de stem wat schor en de heeft de rug zijn beste tijd gehad, maar… het was het waard. Iedereen die bijgedragen heeft tot het slagen van deze onderneming, van harte bedankt en graag tot de volgende keer! Onder het filmpje vind je nog een reeks foto’s van deze driedaagse. Voor wie wil kan elke foto in hoge resolutie gedownload worden, of gedeeld worden via social media.